“Gaan jullie naar het noorden of het zuiden?” Mijn vriendin kijkt mij vragend aan en ik moet lachen. Ergens is het grappig hoe motorrijders zich al snel tot deze twee windrichtingen beperken bij het plannen van het volgende avontuur op twee wielen. Bij een korte terugblik op mijn afgelopen reizen betrap ik mijzelf er ook op. Eigenlijk is dat bijzonder. Het westen gaat moeilijk. Maar het oosten, dat is goed te doen. Het is enkel nog niet eerder in mij opgekomen. Ik kijk mijn vriendin aan en antwoord: het oosten! Roemenië om precies te zijn. Ik zie haar denken. “Verrassend”, zegt ze, “maar wat is daar te doen dan?" Een vraag waar ik op dat moment geen goed antwoord op kon geven. Nu ik dit reisverslag uitschrijf, weet ik wel beter. Mijn volgende grote motoravontuur gaat opnieuw richting het oosten!
Zondag 17 september was het zover, en stapte ik op een vliegtuig richting het oosten. Een korte vlucht, maar tijd genoeg om mezelf even voor te stellen. Mijn naam is Dennis, 26 jaar jong en een erg fanatieke motorrijder. Afgelopen september heb ik deelgenomen aan de VersysRide Pilot. Tijdens die eerste editie heb ik kennis mogen maken met de adembenemende landschappen van Roemenië. Natuurlijk niet solo. Na een korte tussenstop in Wenen landde ik samen met de Oostenrijkse Kawasaki-crew op het vliegveld van Sibiu. De VersysRide was begonnen!
De eerste stap was een taxirit naar het historische centrum. Sibiu is een ontzettend sfeervolle stad met karakteristieke pastelkleurige gebouwen, indrukwekkende kerken en prachtige pleinen. Na beter kennis gemaakt te hebben met de reisgenoten tijdens het avondeten, was het tijd voor de eerste nacht in Roemenië.
Maandag 18 september stonden zeven knappe Versys’en voor het hotel opgebokt, stuk voor stuk stralend in de vroege ochtendzon. Een groene Versys 650 wist mijn aandacht te trekken, en niet veel later voegde ik mij met die machine tussen het drukke stadsverkeer van Sibiu. Klaar voor avontuur! Onze bestemming was het Roemeense platteland. Na enkele kilometers veranderde het landschap radicaal en lieten we Sibiu achter ons - bijzonder hoe de manier van leven even snel mee verandert.
Onderweg laveerden we via de kronkelende wegen van het Roemeense platteland door pittoreske boerendorpjes en vice versa. Daarbij zorgen de smalle straatjes met kleine huisjes en kleurrijke ramen voor een vrolijke uitstraling. Onze Versys-colonne trok veel bekijks en er werd geregeld gezwaaid. De bevolking is erg sociaal en wanneer we even stilstonden was een praatje zo gemaakt. Leuk! Engels was niet mogelijk, maar middels gebaren kregen we complimenten over de motoren. Lokale kinderen vroegen of ze een keer gas mogen geven. Tuurlijk mag dat! De jongere generatie inspireren, daar kan je immers niet vroeg genoeg mee beginnen.
Eenmaal aangekomen in de stad Sighișoara, gunden we de motoren even rust. De middeleeuwse stadsmuren en torens staken statig af tegen de blauwe lucht, terwijl de huisjes opnieuw voor een gloed aan pastelkleuren zorgden. Een gezellig geheel is het, en een stijl waar ook Nederland wat van zou opvrolijken. We stonden stil voor Casa Vlad Dracul, het huis waar Vlad III geboren is, de man achter de Dracula-legende. Bijzonder!
We vervolgden onze weg en ik genoot. De zon scheen, de Versys snorde tevreden en de sfeer was optimaal. Na een mooie rit kwamen we aan bij het beroemde Peleș Castle. Een prachtig kasteel uit de 19e eeuw met een ronduit verbluffend zicht op de omliggende Karpaten. Voor we het allemaal goed in ons konden opnemen viel de duisternis - hoog tijd om naar het hotel te bollen en de dag samen met de crew en een koud biertje af te sluiten.
Dinsdag 19 september begon vroeg, met een bezoek aan een berenopvang. Roemenië herbergt namelijk een grote populatie wilde bruine beren. Helaas komt het nog voor dat deze wilde dieren een ellendig leven leiden in circussen, dierentuinen of als huisdieren. Gelukkig zijn er in Roemenië organisaties en opvangcentra die zich inzetten voor het welzijn van deze dieren. Na een rondleiding was het tijd om de reis voort te zetten. De Roemeense kilometers tikten soepel voorbij en niet veel later doemde Bran Castle voor ons op. Een prachtig kasteel met statige torens bovenop een heuvel. Gebouwd in de 14e eeuw, diende Bran Castle oorspronkelijk als een fort. Het kasteel kreeg later wereldwijde bekendheid dankzij de connectie met Graaf Dracula. Het grappige is dat de beste man hier waarschijnlijk nooit heeft gewoond.
Het zware wolkendek beloofde niet veel goeds, en iets later begon het ook echt te regenen. Toch bleef de sfeer optimaal, want voor ons doemden de Karpaten op. Deze bergketen vormde voor mij letterlijk en figuurlijk het hoogtepunt van de reis. De weg leidde ons langs kabbelende beekjes, door dichte bossen en pittoreske dorpjes. Onderweg hadden we zelfs een eerste ontmoeting met wilde beren! Heel indrukwekkend allemaal. Niet veel later kwamen we, helemaal voldaan na een mooie rit, aan bij het hotel.
Na het avondeten klaarde de lucht op en besloot ik om solo nog even een bergpas omhoog te rijden. De weg was verlaten op dit tijdstip en terwijl ik daar omhoog reed, zakte de zon langzaam achter de bergtoppen weg. De lucht kleurde in tinten van rood en oranje. Boven aangekomen zette ik de motor uit. Het was fris en er heerste een diepe stilte, die enkel doorbroken werd door het gerommel van watervallen in de verte en het tikken van de afkoelende Versys 650. “Wat een prachtig land”, dacht ik bij mezelf.
Woensdag 20 september Slalommend door het Făgăraș-gebergte was de Transfăgărășan Highway een absolute sensatie om op te rijden. De zon was van de partij en de eerste bochten voelden meteen goed. Bocht na bocht groeide de grijns op m’n gezicht. Hoog tijd om deze machine eens aan de tand te voelen met een stukje ‘tempotoeren’! Ik schakelde twee versnellingen terug en een trok het gas vol open. De paralleltwin schoot wakker en reageerde levendig op elke input. Met een blik in de achteruitkijkspiegel zag ik dat de rijder achter mij de boodschap had begrepen en volgde. Op het moment dat ik weer voor me keek, zag ik dat ik aan rotvaart op een haarspeldbocht af reed. Remmen! De Nissin-klauwen beten zich vast in de schijven, ik dook op hellingshoek de bocht in en kon meteen opnieuw op het gas.
“Dit is Versys!”, dacht ik bij mijzelf. Zwaar beladen en een matig wegdek maar toch in hoog tempo comfortabel kunnen rijden. Met het geluid van schrapende voetstepjes vlogen we richting de tunnel op de top. Aan de andere kant van de tunnel waren we letterlijk in de wolken. De fotograaf in mij wilde echter foto’s van de imposante pieken die zich nu schuilhielden achter de wolken. We besloten even te wachten en niet veel later trok de lucht volledig open. Het landschap dat zich onthulde was het wachten zeker meer dan waard. Tijd om de reis te vervolgen!
Donderdag 21 september was een natte dag. Maar ook een dag die veel indruk op mij maakte. De hoogst berijdbare weg van Roemenië, deTransalpina, stond namelijk op de planning. Het zicht liep terug tot een paar meter, wat er niet op verbeterde naarmate we klommen. De regen tikte onafgebroken tegen mijn vizier aan en de dichte mist omhulde de omgeving in een mysterieuze sfeer. Toch piepte het panoramische uitzicht zo nu en dan tussen de dikke mist door. De haarspeldbochten oogden aantrekkelijk, maar lagen er gevaarlijk nat en glad bij. Inhouden dus en de bochten iets minder fluks aansnijden dan gewoonlijk. Tijdens een korte fotostop op de top voelde ik de koude nevel parelen op mijn gezicht. Ook hier heerste een doodse stilte. Het uitzicht op de top hebben we dan misschien niet gezien, maar we zijn wel een avontuurlijke ervaring rijker.
Onderweg naar beneden doorbrak een gele gloed de grijze sluier van mist. Niet veel later scheurden we door het wolkendek en konden we eindelijk het adembenemende uitzicht in ons opnemen. Uitgestrekte gele grasvelden staken fel af tegen de donkere dreigende regenwolken. De hoogste pieken van Roemenië doemden boven de wolken uit en ik moest mezelf eraan herinneren dat ik mijn aandacht toch echt beter op de weg kon houden.
Vrijdag 22 september begon met een stevig ontbijt bij het hotel. De zon liet zich van z’n beste kant zien en niet veel later slingerden we gezwind over het Roemeense asfalt, dat zich door de dichte bossen worstelde. Het was een prachtige dag en ik had de Versys 650 vandaag ingeruild voor een Versys 1000, waardoor ik twee extra cilinders tot mijn beschikking had. Het verbaasde mij hoe schakellui deze motor gereden kon worden. Vanaf zeer lage toerentallen pakt het blok soepel op en de elektronische vering doet zijn werk uitstekend!
Onderweg passeerden we een van de vele gezinnen die met paard en kar onderweg waren. Bij het zien dwaalden mijn gedachten af. Roemenië is een land waar het verschil tussen rijk en arm heel duidelijk aanwezig is. Op het platteland vertrouwen gezinnen op een oude knol en span als vervoer, terwijl mensen in de steden rondrijden in dikke wagens. Ik vond het vooral mooi om te zien dat de mensen op het platteland desondanks een gelukkig leven leiden en oprecht blij zijn met wat ze hebben. Ook al is dat in sommige gevallen niet veel.
We arriveerden bij het hotel en ik schoot wakker uit mijn gedachten. Het was het begin van de middag en tijdens de lunch droomde ik luidop van een streep onverhard. Ik had namelijk gezien dat de Trans Euro Trail - de TET - vlak langs het hotel liep. Geen betere plaats of tijd om de Versys-slogan ‘Any road any time’ even uit te testen! Niet veel later zoefde ik over gravelwegen tussen de bomen door. Dat ging uitstekend en de Versys vreet ‘t allemaal met de glimlach. Bij een uitzichtpunt keek ik uit over een grote groene vallei. Bijzonder om te zien dat er geen enkel menselijk bouwwerk te zien was. Puur natuur, in tegenstelling tot wat we in het westen gewoon zijn. Ik startte de Versys en reed terug naar het hotel. Tijd om de dag af te sluiten met een koud biertje.
Zaterdag 23 september was het tijd om afscheid te nemen van de Kawasaki-crew en terug naar Nederland te vliegen. De eerste VersysRide was tot een eind gekomen en nu ik dit verslag typ, kijk nog steeds met veel plezier terug op een onvergetelijke en avontuurlijke motorreis. Oost-Europa proeft naar meer en het is zeker dat ik hier nog een keer terugkom om meer van dit prachtige land te ontdekken - zowel verhard als onverhard. Thanks, Kawasaki!
Tekst: Dennis Geutjes
Fotografie: Dennis Geutjes
Met speciale dank aan Kawasaki Austria.